21 Ağustos 2014 Perşembe


İYİ ÇOCUK OLMAK İÇİN KENDİLERİNİN CELADI OLANLAR ÜZERİNE


Bazılarının ruhu ölü gibiydi. Onlar ne aşklarını dile getirdiler ictenlikle, ne özlemlerini, ne kizdiklarinda sinirlerini belli ettiler ne de umutsuzluğa kapildiklarinda hislerini... yazik oldu giden yillarina ictenlikle yasanmayan her dakika icin eminim pismandirlar... insan baskalarina karsi duvar öruyorsa aslinda kendini o duvarın ardına hapsediyordur. Birakin toplumun sevdigi, takdir ettigi iyi çocuğu oynamayı. Herkes uyum saglasaydi topluma, hicbir toplum gelisemezdi. Bugün tanıdığımız tüm reformistler toplum tarafından dislanan, anlaşılmayan ve takdir görmeyen insanlardi. Keske herkes yüreğinin götürdüğü yere gidebilecek cesarette olabilse...

 sahi içimizdeki çocuğu ne zaman öldürdük biz? Ne zaman vazgeçtik hayallerimizden ve ne zaman söndü gözlerimizdeki ışık, ne zaman uzaklaştık gülüşlerimizdeki samimiyetten? ?

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder