Şiirimsi

 

 Bulacak insan elbet kendini,

 Başka hayatları kusursuzlaştırma çabasının kendi kusurlarını örtmek için olduğunu anlayacak,

 Alacak başını avuçlarının arasına,

 Bastığı toprağı kuruttuğunu görecek elbet,

 Kendi bozkırını yeşertmediği sürece...

 

 Sonra ormanlar yeşerek binlerce insan yüreğinde,

 Yeniden canlanacak doğa,

 Kuşların da bir yuvası olacak.

 

 Ve gözlerden okunacak,

 Çağlayanların gürültüsündeki haşmet,

 Ve de narin bir kelebeğin kanat çırpınışındaki nezaket...

 

 Herkes bilir aslında

 Kuru toprağa yağmur düştüğünde yayılan kokunun muhteşemliğini,

 Demem o ki;

Şu kuraklık bitse keşke,

 Herkes yeniden,

 yeniden ağlayabilse...